Za pierwszą pielgrzymkę chrześcijańską na naszych ziemiach należy uważać przybycie do Gniezna w 1000 r. cesarza niemieckiego Ottona III. Właśnie na zjeździe gnieźnieńskim, u grobu Świętego Wojciecha, uniezależnił on Polskę od kościelnej władzy Niemiec i podniósł polityczną rolę Bolesława I Chrobrego. Polska stanowi państwo o szeroko rozwiniętej aktywności pątniczej i to nie tylko wśród wyznawców chrześcijaństwa. W pielgrzymkach na terenie całej Polski uczestniczy około 6 mln osób rocznie, a liczba ta stale się powiększa.
Ze względu na zasięg terytorialny należy podzielić sanktuaria na: lokalne, regionalne, ponadregionalne, krajowe oraz międzynarodowe. Sanktuaria lokalne nie przekraczają zazwyczaj granic parafii czy też dekanatu i stanowią znaczną część wszystkich sanktuariów. Regionalne miejsca kultu swoim zasięgiem obejmują zazwyczaj diecezję, w której się znajdują. Ośrodki ponadregionalne, do których zaliczyć należy ponad 20 sanktuariów, obejmują zazwyczaj obszar kilku diecezji. Do najbardziej znanych należy zaliczyć: Kalwaria Pacławska, Święta Lipka, Wambierzyce, Trzebnica, Ludźmierz, Święty Krzyż czy Gidle. Do grupy miejscowości o zasięgu krajowym zaliczamy: Gniezno, Licheń, Piekary Śląskie, Zakopane. Najważniejsze jednak ośrodki, do których przybywają pątnicy-obcokrajowcy, mające zasięg międzynarodowy to: Częstochowa, Kalwaria Zebrzydowska, Kraków, Góra Świętej Anny, Niepokalanów i Warszawa a dla wyznawców prawosławnych Grabarka.
Najwięcej pątników rusza na pielgrzymie szlaki w okresie letnim, od maja do października, co związane jest z kultem Matki Bożej i rozkładem świąt maryjnych w kalendarzu.
Pielgrzymowanie, wplecione w naturę człowieka, pozwala dojrzeć dwa aspekty takiej wędrówki: duchowy i turystyczny. Pobyt w sanktuarium pomaga odnaleźć kontakt z Bogiem, skłania do modlitwy i kontemplacji, Zachęca do zadumy nad sobą i pomaga w odnalezieniu sensu życia i kontaktu z drugim człowiekiem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz